آسیب های کمپلکس ترقوه

خلاصه مبحث:

1. شکستگی های ترقوه

   • شایع ترین محل شکستگی (حدود 80%) در 3/1 میانی استخوان اتفاق میفتد
   • خوشبختانه اغلب شکستگی های ترقوه با درمانهای غیرجراحی مانند بانداژ هشتی شکل و استفاده از آویز قابل درمان هستند لذا پزشکان عمومی و متخصصین پزشکی خانواده باید با آن آشنایی کافی داشته باشند.
     • اندیکاسیونهای جراحی شامل جابجایی شدید (>100%)، خرد شدگی شدید استخوان، ایجاد برجستگی یا فرورفتگی واضح پوستی و کوتاهی واضح استخوان (> 2 سانتی متر) میباشد.
   • خطر جوش نخوردن استخوان (نان یونیون) در شکستگی های دیستال استخوان بالاتر است.

2. مفصل آکرومیوکلاویکولر (ترقوه با کتف)

   • درجه 1 و 2 آسیب با پیش آگهی عالی همراه است.
   • درخصوص درمان درجه 3 اتفاق نظر وجود ندارد.
   • آسیب های درجه 4 به طور شایع در تصویربرداری قدامی – خلفی متداول دیده نمیشود. لذا انجام نمای زیربغلی (آگزیلاری) توصیه میگردد.
   • آسیب های درجه 5 را میتوان نوعی آسیب درجه 3 شدید با جابجایی بیش از 300% تلقی کرد
   • آسیب های درجه 6 بسیار نادر است.

3. کمپلکس استرنوکلاویکولر (جناغ با ترقوه)

   • جابجایی حاد مفصل استرنوکلاویکولر با تندرنس روی قسمت داخلی استخوان ترقوه و بعضا تغییرشکل واضح مشخص می گردد. معاینه باید همواره شامل بررسی راه های هوایی و جریان گردش خون بیمار از جمله معاینه وریدهای گردن (ژگولر) باشد.
   • تشخیص آسیب فوق با استفاده از رادیوگرافی ساده می تواند دشوار باشد (به علت روی هم قرار گرفتن سایه ها)
     • در موارد مشکوک بهترین اقدام تصویربرداری انجام سی تی اسکن می باشد.
   • دررفتگی قدامی
     • امکان جااندازی این نوع دیس لوکاسیون با استفاده از تکنیک مخصوص وجود دارد
     • دیسلوکیشن های قدامی در بسیاری از موارد حتی پس از جا انداختن عود می کنند. به عبارت دیگر تمایل به ناپایداری در آنها بالاست.
     • خوشبختانه اغلب جابجایی های قدامی بدون عارضه بهبود پیدا می کنند، هرچند در مواردی برجستگی های بدون علامت در قسمت داخلی استخوان کلاویکل ایجاد میگردد که این برجستگی ها عملکرد روزانه فرد راچندان تحت تاثیر قرار نمی دهد.
   • دررفتگی خلفی
     • این نوع دیس لوکیشن می تواند با توجه به نزدیکی به عروق و راه های هوایی خطرناک باشد.
     • برخلاف نوع قدامی، جا انداختن آن در خارج اتاق عمل به جز در موارد خاص ممنوع است.
   • ملاحظات خاص: سن بیمار و بلوغ صفحه رشد پروگزیمال باید مورد توجه قرار گیرد.
     • اپی فیز داخلی استخوان کلاویکل دیرتر از سایر صفحات رشدی طاهر (بین 19 تا 23 سالگی ) و دیرتر هم جوش می خورد (بین 23 تا 25 سالگی)
     • بنابراین در جوانان کمتر از 23 سال آسیب های کمپلکس استرنوکلاویکولر باید آسیب فیز در نظر گرفته شود و نه یک دررفتگی حقیقی. این موضوع نیاز به درمان های جدی تر در این گروه سنی را کاهش می دهد.