بی ثباتی مفصل شانه
مرور مختصر:
- انواع ناپایداری های مفصل شانه عبارتند از: قدامی، تحتانی (در این نوع از بی ثباتی علامت شیار sulcus sign ممکن است ایجاد شود) و خلفی.
درمان
ناپایداری قدامی: در خصوص بهترین درمان در دررفتگی مفصل شانه در نوبت اول اتفاق نظر وجود ندارد.
- در ورزشکاران جوان و نظامیان، خطر عود و بروز مشکل با درمان غیرجراحی در آینده حدود 90% میباشد. درمان جراحی که به صورت ترمیم لبه های پاره شده لبروم انجام میشود باعث میشود که عمده بیماران توانایی بازگشت به میادین ورزشی و محل کار خود را پیدا کنند. خطر عود به دنبال درمان جراحی در نوبت اول دررفتگی کمتر از 10% میباشد.
- بیماران غیرورزشکار و مسن تر (بیشتر از 40 سال) با خطر عود کمتری در اولین دررفتگی مواجه میشوند (کمتر از 50%) بنابراین درمان جراحی در این گروه ضروری نیست.
ناپایداری خلفی:
- درمان در ناپایداری خلفی با یک دوره درمان حمایتی (غیرجراحی) آغاز میشود. این درمان بر تقویت عضلات کپسول خلفی شامل اینفرااسپیناتوس و ترس مینور متمرکز است.
ناپایداری در چندجهت:
- اغلب بیماران مبتلا دارای زمینه ای از شلی منتشر لیگامانی میباشند
- بیمارانی که دارای زمینه لاکسیتی (شلی) منتشر لیگامانی هستند باید تحت یک دوره فشرده درمان حمایتی (غیر جراحی) قرار داده شوند، زیرا خطر شکست درمان جراحی در این بیماران به مراتب بالاتر از ناپایداری های یک جهتی است.