سندرم تونل کارپ که به طور شایع تحت عنوان سندرم مچ دست شناخته می شود، شایع ترین نوع نوروپاتی محیطی از نوع گیرافتادگی عصبی است که در بانوان شایع تر است. علایم این بیماری شامل گزگز، مورمور و خواب رفتگی (پارستزی) دست ها می باشد که اغلب شب ها و در حین انجام کارهای روزانه تشدید پیدا می کند. به یاد داشته باشیم که خواب رفتگی در بسیاری از موارد محدود به دست ها نمیباشد و می تواند تا ناحیه شانه صعود کند. در این موارد تشخیص آن از رادیکوپاتی ناشی از شندرم های دیسک گردن ممکن است دشوار باشد.

تست های تشخیصی متفاوتی برای تشخیص سندروم تونل کارپال پیشنهاد شده است شامل تست تینل، فالن و کمپرشن. در بین تست های فوق کمپرشن از حساسیت بیشتری برخوردار است. استفاده از الکترودیاگنوز (نوارعصب و عضله) می تواند در ادامه و تکمیل شرح حال و معاینه فیزیکی و جهت تایید تشخیص به کارگرفته شود. نوار عصب در حدود 4/1 موارد با نتایج منفی کاذب همراهست. باید یادآوری شود که تشخیص سندرم تونل کارپ کاملا بالینی است و پزشک خانواده می تواند درمان های غیرجراحی شامل اصلاح فعالیت های دستی، رعایت نکات ارگونومیک،آتل مچ دست، ورزش ها و تمرینات موسوم به گلایدینگ عصب مدین و درمان های دارویی (تزریق کورتون) را بدون درخواست نوار عصب شروع نماید. معذلک در صورتی که بیمار کاندید عمل جراحی باشد، انجام نوارعصب ضروری خواهد بود.

جراحی به دو صورت باز و بسته (اندوسکپیک) قابل انجام است که نتایج درازمدت هر دو روش یکسان است. در صورت تشخیص درست و انجام جراحی توسط جراح حرفه ای، نتایج درمان جراحی عالی است.

از شما دعوت می شود ویدئو مرتبط با این موضوع را ملاحظه بفرمایید. منتظر سوالات، نظرات و پیشنهادات ارزشمند شما هستم.

مطالب فوق ازویرایش نهم کتاب راکل فصل 30، صفحات 659 و 660 اقتباس و با نرم افزار پرزی برای تدریس به روش آموزش دوگانه کامل تهیه شده است.